 To była wspaniała, a zarazem bardzo wyczerpująca wyprawa. Zostaliśmy na nią zaproszeni przez ludzi niezwykłych – naszych polskich świętych. A wszyscy oni w jakiś sposób byli związani z Krakowem. Nic więc dziwnego, że to miasto jest nazywane „miastem świętych”. Oczywiście, nie było szans, by nawiedzić wszystkie krakowskie miejsca związane z ludźmi, którzy zostali ogłoszeni świętymi czy błogosławionymi bądź są nazywani sługami Bożymi, oczekującymi na zakończenie procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego. Trzeba by na to poświęcić co najmniej tydzień czasu. My byliśmy tylko dwa dni, a i tak kosztowało nas to wiele wysiłku. Ale było warto!
Zaczęliśmy trochę na bakier z chronologią, ale za to poprawnie geograficznie, bo od położonych blisko „zakopianki” - Łagiewnik i Siostry Faustyny, potem był Pałac Arcybiskupów krakowskich, gdzie mieliśmy niebywałą okazję modlić się w kaplicy. Po krótkim posiłku na Plantach udaliśmy się do Kolegiaty św. Anny. Tam podziwialiśmy kunszt artystów baroku i modliliśmy się przy relikwiarzu św. Jana Kantego. Potem kościół Ojców Franciszkanów, pokłoniliśmy się najpierw Panu Jezusowi w Najśw. Sakramencie i Matce Bożej Bolesnej – „Smętnej Dobrodziejce Krakowa”, a w dalszej kolejności odnaleźliśmy relikwiarz bł. Anieli Salawy i bł. Franciszkanów – Ojca Zbigniewa i Michała, których zamordowano w Peru. Przeszliśmy przez ruchliwy plac Wszystkich Swiętych i w remontowanym obecnie kościele OO.Dominikanów odszukaliśmy kaplicę św. Jacka Odrowąża. Po krótkiej modlitwie, ulicą Grodzką udaliśmy się pod Wawel, bo tam znajduje się sanktuarium św. Szymona z Lipnicy. Podziwialiśmy znowu pięknie odnowiony kościół Ojców Bernardynów i zastanawialiśmy się, jak ówcześni ludzie musieli kochać Pana Boga, że tworzyli dla Niego tak piękne świątynie! A co my zostawimy po sobie, następnym pokoleniom?
A teraz na Skałkę! – miejsce męczeńskiej śmierci św. Stanisława. Pojechaliśmy tam tramwajem, co było ekscytującym przeżyciem dla większości z nas, bo jechaliśmy po raz pierwszy. Nic więc dziwnego, że Kacper po wejściu do wagonu – słuchając pani, zamiast chwycić się poręczy – chwycił za hamulec bezpieczeństwa i niestety tramwaj nie mógł ruszyć. Przybiegł mocno zdenerwowany motorniczy. Na szczęście poradził sobie szybko z usterką i dotarliśmy na Skałkę. Wszyscy oglądali miejsce, gdzie zostało wrzucone ciało Biskupa i modliliśmy się w kościele św. Michała Archanioła. Sympatyczny Braciszek wskazał nam drogę, jak przejść wzdłuż Wisły pod Wawel, gdzie czekał na nas autokar, którym pojechaliśmy do sanktuarium „Ecce Homo”. Na miejscu bardzo serdecznie powitały nas siostry albertynki i zaprosiły na nabożeństwo majowe do kościoła. Po wspólnej litanii do Matki Bożej, jedna z sióstr zaprowadziła nas w podziemia kościoła i mogliśmy obejrzeć wystawę przedstawiającą życie św. Brata Alberta. Siostra była szczerze zdziwiona, że tak wiele o tym Świętym wiedzieliśmy. Wiadomo, jak się słucha uważnie, kiedy o Nim czytaliśmy - to się wie! Zakupiliśmy tam też wreszcie liczne pamiątki i upominki.
No i w końcu nocleg poprzedzony bardzo smaczną obiadokolacją. Byliśmy tak zmęczeni, że potulnie, bez protestów - grzecznie zasnęliśmy. Zwłaszcza, że pobudka była zaplanowana na godzinę 6 rano!
Nazajutrz udaliśmy się do Czernej – do klasztoru Ojców Karmelitów, położonego w gęstych lasach, gdzie żył i modlił się św. Rafał Kalinowski. Po Eucharystii odprawionej w naszych intencjach, przeszliśmy do kaplicy św. Rafała – najpierw wysłuchaliśmy opowiadania Ojca Pawła o św. Rafale, a potem 27 osób przyjęło szkaplerz Matki Bożej. Było to naprawdę wielkie przeżycie dla wszystkich obecnych... O. Paweł oprowadził nas po terenie klasztoru, potem byliśmy jeszcze w nowoczesnym Muzeum, a następnie po zakupach w przyklasztornym sklepiku udaliśmy się w dalszą drogę. Czekały na nas Wadowice, ale zanim tam dotarliśmy, zatrzymaliśmy się na posiłek – pyszną pizzę, którą spałaszowaliśmy do ostatniego okruszka. Nikt nie grymasił…
No i wreszcie Wadowice i piękna Bazylika. Tu był ochrzczony mały Lolek; a tutaj przybiegł po śmierci swojej mamy do Matki Bożej i przed Jej ikoną Nieustającej Pomocy prosił, by teraz Ona była jego mamą, przy tym ołtarzu posługiwał jako ministrant. A tu jest ten słynny zegar, na który patrzył z okien swego domu „czas ucieka, wieczność czeka”, a tu spacerował w wózku ze swoją mamusią, która opowiadała napotkanym znajomym: „zobaczycie, że mój Lolek będzie kimś wspaniałym”. No i wspaniałe super nowoczesne muzeum i cudowny pan przewodnik, który tak ciekawie potrafił nam opowiadać, że wyszliśmy z Muzeum o wiele później, niż to było planowane. Na koniec wizyta w pobliskiej kawiarni i tam z apetytem spałaszowaliśmy papieskie kremówki, no bo przecież nie można być w Wadowicach i nie skosztować tych słynnych już na całym świecie smakołyków.
Zmęczeni, ale szczęśliwi, pełni niezapomnianych wrażeń, ubogaceni duchowymi przeżyciami, otuleni opieką świętych, czego doświadczaliśmy nieustannie podczas naszych obu wycieczek - pragniemy bardzo serdecznie podziękować Fundacji PZU, bo to dzięki jej finansowemu wsparciu mogliśmy podczas dwóch wycieczek kroczyć po śladach naszych polskich Świętych.
Projekt sfinansowano ze środków Fundacji PZU
|
