• Historyczną
• Etnograficzną
• Przyrodniczą ukazujące historię regionu oraz bogactwo kultury i przyrody Tatr i Podhala.

Wystawa historyczna - bogato udokumentowana fotografiami, materiałami archiwalnym i wydawnictwami - wprowadziła nas w historię i przybliża tworzenie się osadnictwa na Podhalu. Kolejne fragmenty wystawy przedstawiają rozwój Zakopanego od małej góralskiej wioski pod Tatrami poprzez uzdrowisko i ośrodek kulturalny jednoczący Polaków w okresie zaborów - do "stolicy sportów zimowych" w okresie międzywojennym. Równie intensywnie rozwijała się kultura; narodziła się miejscowa prasa, działał teatr, rozpoczęły działalność szkoły snycerska i koronkarska. Zakopane gromadziło wybitnych przedstawicieli polityki, nauki i sztuki polskiej. Z fascynacji Tatrami i góralszczyzną zrodziły się dzieła literackie, muzyczne, malarskie.
     Zwiedzanie wystawy etnograficznej rozpoczęliśmy od imitujących wnętrze chałupy podhalańskiej izb "czarnej" i "białej". Wystrój pomieszczeń pozwolił nam wyobrazić sobie, jak w połowie XIX w. mieszkała niezbyt zamożna rodzina góralska. Dalsza część wystawy poświęcona jest dawnej gospodarce Skalnego Podhala: zbieractwu, łowiectwu i myślistwu oraz pasterstwu i rolnictwu. W gablotach zobaczyliśmy rzeźbę, ceramikę, instrumenty muzyczne oraz dawny i współczesny strój podhalański.
     W części przyrodniczej oglądaliśmy "Przyrodę Tatr". Najpiękniejsze okazy z bogatych zbiorów Muzeum dokumentują procesy zachodzące w tym rejonie w skorupie ziemskiej oraz na jej powierzchni w różnych okresach geologicznych. W części wystawy przyrody ożywionej, przedstawiono mieszkańców tatrzańskiej krainy - rośliny i zwierzęta - od lesistych regli przez subalpejskie zarośla kosodrzewiny i hale, aż po najwyższe turnie. Pięknie spreparowane okazy botaniczne i zoologiczne zaprezentowano w nowoczesnej oprawie plastycznej. Widzieliśmy kozice, świstaki, niedźwiedzia, lisy, rysie.
     Po bardzo smacznym posiłku w restauracji Adamo udaliśmy w stronę Gubałówki. Na szczyt (1122m n.p.m.) wjechaliśmy nowoczesną kolejką linowo-terenową. Wjazd trwał 3,5 minuty. Na polanie Gubałówki oglądaliśmy panoramę Tatr i Zakopanego, która pokazywała nam się co jakiś czas z gęstych chmur.
     Po zjechaniu z Gubałówki poszliśmy na Cmentarz na Pęksowym Brzyzku. To pierwszy zakopiański cmentarz przy ul. Kościeliskiej, powstały w połowie XIX wieku, na którym od lat dwudziestych XX wieku chowano - oprócz tych, którzy posiadali tu rodzinne grobowce - już tylko ludzi wybitnych i zasłużonych dla Zakopanego, Tatr i Podhala.

     Pęksowy Brzyzek jest miejscem szczególnym w historii Zakopanego. Jest śladem istnienia tych, którzy jak Tytus Chałubiński kreowali rzeczywistość miasta i tych, którzy tworzyli jego legendę, jak Sabała, czy słynny skoczek narciarski i kurier tatrzański Stanisław Marusarz. Jest śladem ostatnim artystów związanych z Tatrami, wrosłych swą twórczością w podhalański folklor oraz pamięcią o znanych przewodnikach tatrzańskich. Prawie każdy, kto zapisał się w dziejach miasta i Tatr znalazł tu swoje miejsce.

     Na Pęksowym Brzyzku znajduje się około 500 grobów, w tym 250 osób zasłużonych. Prawie wszystkie nagrobki są niepowtarzalnymi dziełami sztuki; wykonanymi w drewnie, metalu lub kamieniu kapliczkami, góralskimi krzyżami, rzeźbionymi w motywy podhalańskie, malowanymi na szkle. Odwiedziliśmy grób Kornela Makuszyńskiego na którego nagrobku zawsze palą się lampki przyniesione przez dzieci. My swoją również zapaliliśmy.

     Po wyjściu z cmentarza byliśmy w zabytkowm kościółku pw. Matki Boskiej Częstochowskiej, najstarszym drewnianym kościele w Zakopanem, powstałym w latach 1847 – 1852. W jego wnętrzu obejrzeliśmy obrazy ludowe oraz drewniane figurki pochodzące z połowy XIX wieku. Na ołtarzu znajduje się replika częstochowskiego obrazu Czarnej Madonny.

     Zadowoleni, że tak wiele nowego dowiedzieliśmy się o naszym regionie wróciliśmy do Nowego Targu. Planujemy już następny wyjazd.